Wypadki w trakcie podróży do lub z pracy znacznie różnią się od tych, które zdarzają się w trakcie wykonywania zawodu. Ważnym aspektem są korzystniejsze świadczenia w ramach ubezpieczenia.

Wypadek w drodze do lub z pracy został określony w art. 57b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z nim jest to zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, występujące w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, w sytuacji, gdy ta droga była najkrótsza i nie została przerwana. Uznane bywają też przypadki, gdy przerwanie drogi było życiowo uzasadnione i czas na jej przebycie nie przekraczał granic potrzeby oraz gdy droga była dla ubezpieczonego najdogodniejsza ze względów komunikacyjnych.

Z reguły jako drogę do lub z pracy definiuje się trasę z domu do pracy lub z pracy do domu, z innego zatrudnienia lub działalności stanowiących tytuł ubezpieczenia rentowego, wykonywania funkcji bądź zadań zawodowych albo społecznych, do miejsca spożywania posiłków czy do punktu odbywania nauki lub studiów.

Pracownik ma obowiązek powiadomienia pracodawcy niezwłocznie, aby ustalić okoliczności wypadku. Wszystkie fakty dotyczące zdarzenia ustala się na podstawie zeznań poszkodowanego i świadków oraz dowodów zgromadzonych przez służby, takie jak policja, pogotowie ratunkowe czy straż pożarna. Na podstawie zebranych informacji pracodawca sporządza kartę wypadku, a ma na to 14 dni od momentu powiadomienia o zdarzeniu. Jeśli pracodawca uzna, że nie doszło do wypadku w drodze do lub z pracy, musi podać uzasadnienie w karcie wypadku.

Jeżeli wypadek w drodze do pracy lub z pracy skutkuje niezdolnością do pracy, czyli pracownik otrzymał zwolnienie lekarskie, wówczas przysługują mu pewne świadczenia. Gdy sytuacja została uznana za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, wówczas wynagrodzenie chorobowe wypłacane jest w wysokości 100% należnego wynagrodzenia przez 33 dni w ciągu roku kalendarzowego lub – jeśli pracownik ukończył 50. rok życia – przez 14 dni.

Po przekroczeniu limitu tych dni, jeśli pracodawca zgłaszał do ubezpieczenia chorobowego mniej niż 20 osób na dzień 30 listopada poprzedzającego roku, wypłatę zasiłku chorobowego przejmuje ZUS. Natomiast gdy pracodawca jest płatnikiem zasiłków, to na nim ciąży obowiązek wypłacania świadczeń pracownikom. Zasiłek chorobowy wypłacany jest w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku przez maksymalnie 182 dni. Po przekroczeniu tych dni istnieje możliwość uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego, wypłacanego osobom ciągle niezdolnym do pracy, ale u których rehabilitacja sprawi, że odzyskają tę zdolność. Świadczenie to jest wypłacane maksymalnie przez 12 miesięcy, pierwsze 3 jako 90% podstawy zasiłku chorobowego, a kolejne 9 jako jej 75%. Jeśli pracownica jest w ciąży, świadczenie to wynosi 100% tejże podstawy.

Gdy w wyniku wypadku w drodze do lub z pracy obrażenia pracownika spowodują, że nie będzie on już zdolny do pracy, wówczas może otrzymać rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydaje ocenę niezdolności do pracy, która determinuje jej przyznanie.

MATEUSZ BABIARZ