Obniżenie narządów miednicy mniejszej (Pelvic Organs Prolaps – POP) jest nadal tematem tabu dla każdej z kobiet. O obniżeniu mówimy, gdy przyczepy narządów są poniżej ich naturalnego miejsca. Często jest tak, że kobieta zgłasza się do specjalisty dopiero wtedy, gdy czuje „jajko w pochwie”.

Dysfunkcja może dotyczyć: sklepienia pochwy po usunięciu macicy (histerektomia), pęcherza moczowego (cystocele) i cewki moczowej (uretrocele), macicy (histerocele), jelita cienkiego (enterocele) i odbytnicy(rectocele).

Istnieje wiele przyczyn, które mogą powodować obniżenie – m.in. predyspozycje genetyczne, rasa, wady wrodzone kręgosłupa, nieprawidłowa budowa miednicy, ciąża i porody, otyłość, niewydolność mięśni i więzadeł dna miednicy, wiek, duże obciążenie fizyczne, np. ciężka praca, trening siłowy, sporty skoczne, przewlekły kaszel i duszności, zaburzenia neurologiczne, zaparcia, zaburzenia defekacji z parciem.

Według Polskiego Towarzystwa Uroginekologii (PTUG) wyróżniamy 4 stopnie obniżenia: 1 – obniżenie macicy lub pochwy, gdzie nie dochodzi do przekroczenia struktury przedsionka pochwy, 2 – dzielimy na 2a i 2b – obniżenie macicy i dochodzi do przedsionka pochwy, 3 – macica i pochwa przekracza przedsionek pochwy, częściowo lub całkowicie wychodzi poza nią. Zachowawczo leczymy 1. i 2. stopień. Gdy dochodzi do częściowego lub całkowitego wypadnięcia, konieczna jest operacja, do której każda z pacjentek powinna zostać przygotowana.

Objawami obniżenia są uczucie ciężkości w kroczu, uczucie ciała obcego/kulki w pochwie, częstomocz, uczucie niecałkowitego wypróżnienia, częste parcie na mocz, nieprawidłowy strumień moczu, nietrzymanie moczu, częste zapalenia pęcherza i ból w obrębie miednicy, bolesne współżycia, dyskomfort w czasie stosunku.

Jak leczyć? Najskuteczniejszym leczeniem jest PROFILAKTYKA. I tak m.in. powinnyśmy dużo pić, unikać zwiększenia ciśnienia śródbrzusznego (np. trampoliny, kichanie, kaszel), wzmocnić mięśnie dna miednicy poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia, przygotować się do porodu i ćwiczyć po porodzie, a także unikać pasów poporodowych i krążków poporodowych, odpowiednio korzystać z toalety, być aktywną fizycznie.

Kobieta powinna udać się do fizjoterapeuty uroginekologicznego, który poinstruuje, jak wykonywać prawidłowo wyżej wymienione czynności. Gdy potrzebne jest leczenie, dobierze odpowiednią terapię i ćwiczenia. Terapeuta weźmie pod uwagę choroby współistniejące, np. nietrzymanie moczu, rozstęp mięśni brzucha, wulwodynię. Kobiety, u których konieczna jest operacja, również powinny udać się do fizjoterapeuty uroginekologicznego, by odpowiednio przygotować się do niej i skrócić czas rekonwalescencji.

Obniżenie narządów miednicy mniejszej nie jest fizjologią. Z całą pewnością nie powinno pojawić się na żadnym etapie życia kobiety. Nie jest to normą, jak niektóre kobiety myślą po porodzie. Dlatego warto udać się do fizjoterapeuty uroginekologicznego, by zapobiec dysfunkcji lub dalszemu obniżeniu i nieprzyjemnym dolegliwościom kobiecym.

(mgr NATALIA JASIAK)