Wysiłkowe nietrzymanie moczu, jak sama nazwa wskazuje, to oddawanie moczu w czasie wysiłku, np. biegania, skakania, kaszlu czy kichania. To najczęstszy objaw inkontynencji zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu występuje u 63 procent kobiet, głównie u tych z zaburzeniami statyki dna miednicy. Czynnikami predysponującymi do wystąpienia tego zaburzenia są wiek kobiety, porody, przewlekłe choroby płuc, otyłość, złe nawyki dnia codziennego. Oczywiście najlepszym sposobem leczenia jest profilaktyka, ale nie każdy z nas ją stosuje.

W terapii wykorzystujemy zmianę nawyków dnia codziennego, fizjoterapię uroginekologiczną, środki mechaniczne. Zmiana nawyków dnia codziennego to tak zwana terapia behawioralna, często niełatwa do wdrożenia. Chodzi o zmianę nawyków toaletowych, a więc nie chodzimy do toalety na zapas, nie wstrzymujemy moczu do momentu, aż nam się „przelewa”. W sytuacji, w której może dojść do inkontynencji (np. kichanie, śmiech, kaszel, dźwiganie), powinnyśmy wcześniej zaktywizować mięśnie dna miednicy.

Wysoki wskaźnik BMI nie będzie wpływał korzystnie, dlatego redukcja masy ciała i ćwiczenia w zauważalny sposób zmniejszają nietrzymanie moczu. Osoby pijące duże ilości kawy, herbaty oraz alkohol i inne napoje moczopędne powinny ograniczyć ich spożywanie, jak również produktów działających drażniąco na pęcherz, np. zawierających potas, szczawiany, aspargan, a także cytrusów.

Większość z nas słyszała o ćwiczeniach mięśni Kegla, ale czy wykonujemy je prawidłowo? Jeśli pacjentka będzie źle je wykonywać, czyli zamiast kurczyć mięśnie będzie je wypychać, może pogorszyć dolegliwości uroginekologiczne. Wyniki badań pokazują, że prawidłowo wykonane ćwiczenia pod nadzorem fizjoterapeuty przynoszą lepsze efekty i zmniejszają objawy nietrzymania moczu.

Pessary winny być wykonane z elastycznego, miękkiego, niealergicznego silikonu. Dobry pessar z łatwością zgina się, jest zakładany i wyjmowany bez uczucia bólu. Odpowiedni pessar dobiera lekarz lub fizjoterapeuta uroginekologiczny, instruując, w jaki sposób go założyć i wyciągnąć, a także jak dbać o jego higienę. Pacjentka sama codziennie aplikuje pessar.

Wielorazowe tampony są wykonane z delikatnego materiału medycznego PVA (polimer winylowy), który daje komfort stosowania. Częściej kobiety stosują je podczas aktywności fizycznej, rzadziej przez cały dzień. Nieródki będą stosowały tampony mniejsze, kobiety po porodzie zwykle sięgają po średnie rozmiary. Tampony stosujemy również wtedy, gdy mięśnie dna miednicy nieprawidłowo funkcjonują, pacjentka ma szerokie wejście do pochwy lub zestarzałe pęknięcie krocza, a pessary są nieskuteczne.

Wyżej wymienione sposoby leczenia nie są jedynymi, ale najczęściej stosowanymi. Możemy również zastosować elektrostymulacje, biofeedback, stożki dopochwowe (z nimi ostrożnie). Niestety, zdarzają się przypadki, gdy potrzebna jest ingerencja operacyjna.

Terapia plus ćwiczenia, do tego zmiana nawyków dnia codziennego – to wszystko skutecznie pozwala pozbyć się dysfunkcji. Prawidłowo dobrana terapia pozwala kobiecie na nowo cieszyć się życiem!

(mgr Natalia Jasiak)