Na przestrzeni lat definicja bruksizmu ulegała wielu zmianom, wynikającym z badań naukowych. Od 2005 roku uznany jest jako nawyk oraz parafunkcyjne zgrzytanie zębami, które składa się z rytmicznego lub tonicznego, mimowolnego, niefunkcjonalnego oraz nieregularnego zaciskania, zgrzytania oraz ścierania zębów w innych czynnościach niż podczas jedzenia, prowadzących do urazu zgryzu.

Bruksizm może być dzienny – jest to nadmierna aktywność mięśni żucia podczas czuwania. Cechuje się utrzymywanym lub powtarzanym kontaktem zębów oraz może się wyróżniać naciskiem lub zaciskiem żuchwy, co nie jest fizjologiczne u osób zdrowych. Bruksizm nocny to nic innego jak aktywność mięśni żucia podczas snu. Dochodzi wtedy do nadmiernego napięcia mięśni. Uznano go za najbardziej szkodliwe zaburzenie w obrębie układu stomatognatycznego ze względu na takie konsekwencje jak: ścieranie zębów, uszkodzenia stawowo-mięśniowe, bóle powięziowo-mięśniowe, napięciowe bóle głowy, uszkodzenia tkanek przyzębia, w tym recesje dziąseł, stłoczenia zębów, obecność tarczek wytarcia na powierzchniach zębów, pęknięcia szkliwa, odbicia zębów na języku, maceracja i anemizacja śluzówki policzków, ubytki klinowe, zaburzenia zgryzu, zaburzenia niewłaściwego stykania zębów, związane z nadmiernym napięciem mięśni, przerost jednej strony twarzy – zwłaszcza mięśnia żwacza i guzowatości żwacznej.

Konsekwencjami przewlekłego bruksizmu mogą być też inne niepożądane objawy – szum uszny, ból ucha, upośledzenie słuchu, zawroty głowy, „klikanie” i trzaski w stawie skroniowo-żuchwowym. Konsekwencjami są również bóle twarzy, obręczy barkowej, bóle karku, pleców, brzucha, zaburzenia słuchu, zaburzenia wydzielania śliny i łez.

Najpopularniejszą metodą leczenia bruksizmu jest szynoterapia w połączeniu z fizjoterapią. Jednymi z najskuteczniejszych form fizjoterapii są terapia manualna, masaż, techniki tkanek miękkich, ćwiczenia, kinesiotaping i fizykoterapia.

(RED)