Chód na palcach nie jest czymś normalnym. Dzieci, które podczas chodu obciążają tylko przodostopie, często nie są w stanie w całości obciążyć stopy. W konsekwencji pięta się wysmukla, a przodostopie się poszerza. Długotrwały chód na palcach powoduje skrócenie ścięgna Achillesa.

Nie tylko stopa ulega deformacji, taki chód negatywnie wpływa na całą postawę ciała. Miednica ustawia się zgięciowo, a lordoza się powiększa, stawy biodrowe są w zgięciu – mięsień biodrowo-lędźwiowy może ulec skróceniu. U dzieci ma miejsce propulsja stóp, a chód ma ma charakter podskakujący.

W terapii rozciąga się zginacze biodra i mięśnie łydki, a wzmacnia się prostowniki stopy. Rozciągnięcie bioder ma pozytywny wpływ na pionowe ustawienie miednicy, bioder oraz kręgosłupa, np. w leżeniu na brzuchu podciągamy jedną nogę bokiem w górę, na tzw. żabkę (rys.1). Następuje odwiedzenie, rotacja zewnętrzna i zgięcie w stawie biodrowym, zgięcie w stawie kolanowym oraz odwrócenie stopy. Następnie w leżeniu na boku koryguje się końskie ustawienie stopy, np. stopę nogi zewnętrznej stawiamy przed kolanem nogi leżącej na podłodze, kolano stara się utrzymać w pozycji pionowej, dla utrudnienia możemy dać opór, jakbyśmy chcieli zepchnąć kolano w dół (rys. 2).

Ćwiczenia powinny być wykonywane codziennie do momentu, aż dziecko przestanie chodzić na palcach. U mniejszych dzieci trwa to około pół roku. U starszych dłużej, bo ok. roku. Czasem wspomagająco stosowane jest zaopatrzenie ortopedyczne.

Po terapii następuje prawidłowe ustawienie miednicy, zmniejszenie skrócenia mięśni okolicy stawów biodrowych i łydki. Wzmocnieniu ulegają prostowniki.

Oczywiście nie u wszystkich dzieci chodzenie na palcach ma podłoże ortopedyczne, niekiedy mamy podłoże psychologiczne bądź neurologiczne. Wówczas stosujemy terapię jak w przypadku podłoża ortopedycznego, ale równocześnie wykonywana jest terapia psychologiczna czy neurologiczna – w zależności od tego, jaka jest przyczyna pierwotna chodu na palcach.

(mgr Natalia Jasiak)